‘Laat ze hun weg vinden op het veld, zoals ze die ook in het leven zullen moeten vinden’. Zei Dani, oud-voetballer van Ajax en Johan Cruyff adept, in de Volkskrant van 6 November. Zelf mogen kiezen dus. Daar hoort dan bij juichen als een keuze goed uitpakt, maar accepteren en (zelf)vertrouwen houden als het minder goed uitpakt. Keuzes van anderen accepteren is al helemaal moeilijk. Kiezen met wedstrijd-adrenaline door je lichaam. Coaches die proberen te sturen, publiek dat club-afhankelijk meestuurt en de scheidsrechter die ook maar moet kiezen.

Deze cocktail van emoties en invloeden van buitenaf werd op het kookpunt gebracht door de spanning van een wedstrijd tussen de nummers 1 en 3 in de competitie. Op dat punt van de wedstrijd stond de JO11-1 van DVOV na drie keer 15 minuten bij een stand van 3-3. Drie keer waren ze op voorsprong gekomen en drie keer waren ze bijgehaald. Er was nog kwart te gaan. Ze zaten op het randje van overlopen van emoties.

De pauze werd gebruikt om het lichaam maar vooral het hoofd op normaal bedrijfs-temperatuur te brengen voor het laatste kwart. En ze gingen los.

Er waren snijdende DVOV-dribbels, korte combinaties maar vooral was er strijd van een team dat er voor koos dat er op die dag niet verloren zou gaan worden. Onder die druk bezweek RKHVV. De bal werd vrijgemaakt door Tieme en Liam maakte hem zakelijk af; 4-3.

Het was bijna te veel levensles voor een uurtje voetbal.